John William Waterhouse: The Awakening of Adonis - 1900
Ο Άδωνις είναι ένας ηλιακός ήρωας που λατρεύτηκε σαν θεός στη αρχαία Ιωνία, στη Φοινίκη, στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο πέθαινε και την άνοιξη ανασταινόταν, μαζί με τη φύση που την ίδια εποχή αναγεννιόταν.
Αλλά απ' ότι φαίνεται δεν ήταν ο μοναδικός. Την ίδια τύχη είχαν οι Ινδοί θεοί Κρίσνα και Βούδας Σακία, οι εσταυρωμένοι: Ιησούς ο Ναζωραίος, Ταμμούζ της Συρίας, Βιτόμπα του Τελιγκονέζε, Ιάω του Νεπάλ, Χεσούς των Κελτών Δρυιδών, Κετσακοάλτ του Μεξικό, Κουιρίνους της Ρώμης, ο Θούλις της Αιγύπτου, ο Ίντρα του Θιβέτ, ο Άττις της Φρυγίας, ο Κρίτε της Χαλδαίας, ο Μπάλι της ασιατικής Ορίσσα, ο Μίθρα της Περσίας, ο Έλληνας εσταυρωμένος Προμηθέας και ας μην ξεχνάμε τον Ιδαίο Δία της Κρήτης που κάθε χρόνο γιορταζόταν ο θάνατος και η ανάστασή του στα Κρητικά μυστήρια και τέλος τον Διόνυσο που πεθαίνει σαν Διόνυσος Ζαγρέας για να αναστηθεί σαν Διόνυσος Ελευθερέας, σωτήρας και ελευθερωτής των ώριμων ψυχών.
Πρόκειται λοιπόν για τον ίδιο μύθο που διατρέχει την παγκόσμια ιστορία καλυμμένος με διαφορετικά ονόματα.
Σε ότι αφορά τον Άδωνι ο μύθος μας παραδίδει τα εξής:
Ο Κινύρας βασιλιάς της Κύπρου, όταν κάποτε η κόρη του έφτασε σε ηλικία γάμου την ρώτησε ποιόν άντρα επιθυμεί να νυμφευθεί. Όμως η Μύρρα, «τιμωρημένη» απ' τη θεά Αφροδίτη για κάποιο ατόπημά της, είχε ήδη νιώσει στην καρδιά της άνομο έρωτα για τον ίδιο της τον πατέρα. Με τη βοήθεια της παραμάνας της μέθυσε τον Κινύρα και τον παρέσυρε στην ερωτική της κλίνη για δώδεκα ολόκληρες μέρες και νύχτες. Όταν ο Κινύρας συνήλθε από τη μέθη και συνειδητοποίησε την ανίερη ένωση με την ίδια του την κόρη, κυνήγησε τη Μύρρα για να τη σκοτώσει. Η Μύρρα έτρεξε μακριά για να γλυτώσει απ' το σπαθί του πατέρα της και κατέφυγε στα όρη. Εκεί η Αφροδίτη της δίνει τη λύτρωση μεταμορφώνοντάς τη στο φυτό σμύρνα. Όμως μέσα στα σπλάχνα της σάλευε ο καρπός της άνομης ένωσης με τον πατέρα της. Όταν το σπαθί την άγγιξε, ο κορμός του δέντρου άνοιξε στα δυο και ξεπετάχτηκε από μέσα ο Άδωνις, ενώ τα δάκρυα της Μύρρας μεταμορφώθηκαν σε μύρο ευωδιαστό.
Η Αφροδίτη έσπευσε να σώσει το μωρό και το παρέδωσε στις Νύμφες για να το αναθρέψουν. Στη συνέχεια το παρέδωσε μέσα σε Λάρνακα (εξ ου το όνομα της πόλης Λάρνακα της Κύπρου) στη Θεά Περσεφόνη για να ολοκληρώσει την ανατροφή του, με τη συμφωνία να της το παραδώσει όταν θα γινόταν δεκαοχτώ χρονών. Όταν η Περσεφόνη άνοιξε τη Λάρνακα θαμπώθηκε απ' το κάλλος και τη λάμψη του βρέφους και μυστικά αποφάσισε πως δεν θα τηρήσει τη συμφωνία.
Ο Άδωνις καθώς μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο φωτεινός και πανέμορφος. Η Αφροδίτη ερωτεύτηκε το κάλλος του και ο λαμπερός Άδωνις λάτρεψε παράφορα την όμορφη θεά. Αλλά η Περσεφόνη αρνήθηκε να της τον δώσει πίσω και οι δύο θεές κατέληξαν στον πατέρα Δία για να λύσει τη διαφορά τους. Εκείνος έδωσε εντολή να μένει τέσσερις μήνες το χρόνο ο Άδωνις κοντά στην Περσεφόνη, τέσσερις μήνες κοντά στην Αφροδίτη και τους υπόλοιπους τέσσερις να διαθέτει το χρόνο του όπως επιθυμεί. Ο Άδωνις επέλεξε τους τέσσερις αυτούς μήνες να τους διαθέσει στην Αφροδίτη και στο θεϊκό ερωτά τους.
Οι δυο θεϊκοί εραστές ζούσαν τον περίλαμπρο έρωτά τους μέσα στα δάση μέχρι την αποφράδα εκείνη μέρα που ο αβροκόμης Άδωνις έπεσε νεκρός στη διάρκεια ενός κυνηγιού από το δάγκωμα κάποιου κάπρου. Από το αίμα που κύλησε απ' την πληγή του φύτρωσαν στη Μάνα Γη κόκκινα ρόδα και παπαρούνες.
Η Αφροδίτη έκλαψε και θρήνησε πικρά το νεαρό εραστή της. Απ' τα δάκρυά της ξεπήδησαν οι ανεμώνες. Με άφατο πόνο παρακάλεσε την Περσεφόνη να επιτρέψει στον Άδωνι να ανεβαίνει έξι μήνες στη γη. Η Περσεφόνη συμφώνησε κι από τότε ο Άδωνις έξι μήνες το χρόνο βρίσκεται στον Άδη και έξι μήνες κοντά στην αγαπημένη του, λυτρωμένος απ' το φάσμα του θανάτου.
Σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνι τελούνταν ετήσιες εορτές καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Οι γιορτές αυτές ήταν αλλού διήμερες, αλλού τριήμερες και σε κάποιες πόλεις εφταήμερες.
Οι πρώτες μέρες της γιορτής ήταν ημέρες πένθους και είχαν το όνομα «Αφανισμός». Λυσίκομες και γυμνόποδες γυναίκες περιέφεραν ομοίωμα του θεού, τελούσαν νεκρική τελετή και προσέφεραν στον αγαπημένο νεκρό, γλυκά από μέλι και λάδι, έρωτες και αγγεία όπου μερικές μέρες πριν είχαν σπείρει φακή, σιτάρι, κριθάρι, κεχρί και μαρούλια, τους επονομαζόμενους «Κήπους Αδώνιδος». Οι «κήποι» μετά το πέρας των δρώμενων τοποθετούνταν στις στέγες των σπιτιών, όπου αναπτύσσονταν γοργά με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός. Καθ' όλη τη διάρκεια της πομπής έψαλλαν πένθιμους ύμνους τα λεγόμενα «αδωνίδια» με συνοδεία γίγγρας (είδος αυλού). Σπουδαίο δείγμα του τρόπου που θρηνούνταν ο Άδωνις, είναι ο «Επιτάφιος Αδώνιδος» του Βίωνος του Σμυρναίου, ένας θρήνος ηλικίας εικοσιενός αιώνων.
Στη συνέχεια οι γυναίκες πετούσαν το ομοίωμα του θεού σε λίμνες, πηγές ή ποτάμια. Μετά το πέρας των ημερών του θρήνου, γιόρταζαν την ανάσταση του θεού με ευωχία και οινοποσία, μέσα σε γενικό κλίμα χαράς. Οι αναστάσιμες ημέρες είχαν το όνομα «Εύρεσις».
Τα Αδώνια επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας στο θρήνο της Μ. Παρασκευής, στην Αναστάσιμη ακολουθία και σε όλα τα έθιμα που ο χριστιανισμός θέλησε να μας πείσει πως είναι δικά του: αναστάσιμα κεριά, κόκκινα αβγά (ορφικό σύμβολο), κουλούρια, σμύρνα που οι μάγοι πρόσφεραν στον Ιησού κλπ.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην Ορφική παράδοση και τον αποσυμβολισμό που επιχειρείται μέσα απ' αυτή στα μυστήρια του Αδώνιδος, στα μυστήρια του θανάτου και της Ανάστασης.
Σύμφωνα με την Ορφική θεολογία, η περίοδος του χειμερινού ηλιοστασίου είναι η εποχή της γέννησης του Διονύσου Ζαγρέως, του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών από τον Άδη. Μετά την χειμερινή τροπή ετελείτο η δεύτερη μύηση των Ορφικών (η πρώτη μύηση όπου αποκαλύπτονταν στον μυούμενο τα μυστικά της μάνας Γης, ετελείτο μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία).
Ο χρόνος από τη δεύτερη μύηση μέχρι την Εαρινή ισημερία ήταν, κατά τους Ορφικούς, η περίοδος που έπρεπε ο μυούμενος να εκδηλώσει το σπόρο της Ορφικής ιδεολογίας, που είχε ριφθεί στην διάνοιά του.
Η Εαρινή ισημερία του ήλιου, κατά την οποία κυρίως ετελούντο και τα Αδώνια, συμβολίζει το θάνατο των παθών της τιτανικής φύσης της ανθρώπινης ψυχής και την πνευματική της αναγέννηση. Τότε ετελείτο η Τρίτη μύηση στα ορφικά μυστήρια. Οι Ορφικοί συμβόλιζαν την εαρινή ισημερία με το θάνατο (μεταμόρφωση) του Διόνυσου Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του απ' τη φύση του Διός, ως Διονύσου του Άνθιου. Αυτός στην πορεία μεταμορφώνεται στο Διόνυσο τον Ελευθερέα, το σωτήρα και ελευθερωτή των ανθρώπινων ψυχών από τον Άδη της υλικής τους φύσης.
Είναι αυτή η θαυμάσια θέαση του κόσμου απ' την ορφική θεολογία, η γεμάτη ελπίδα και προσδοκία για πνευματική αναγέννηση των ανθρωπίνων ψυχών που τρέφονται στα ιερά νάματα της ελληνικής μυστηριακής παράδοσης, που μας δονεί στα κατάβαθα του είναι, καθώς καλά γνωρίζουμε πως υπάρχει δρόμος σωτηρίας. Ο δρόμος της επιστροφής στον μυστηριακό ορίζοντα που κατείχαμε και απωλέσαμε μαζί με την αλήθεια.
Ρέα Καραγιάννη
Βιβλιογραφία
Βίωνος: Επιτάφιος Αδώνιδος
Πλούταρχου: Βίοι Παράλληλοι, Νικίας
Στυλιανού Τάκα: Πυθαγόρειος Εσωτερισμός
Γ. Γρηγορομιχελάκη: Δεκαπέντε Εσταυρωμένοι και Αναστημένοι Σωτήρες
Γ. Σιέττου: Αδώνια Μυστήρια
Πηγή
Ωραίο άρθρο. Επίσης ευχαριστώ για την Βιβλιογραφία στο τέλος του, οι περισσότεροι δεν την αναφέρουν συνήθως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο άρθρο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να ξέρουμε ότι είναι άλλος ο μυθολογικά αναφερόμενος άνθρωπος Άδωνης και άλλος ο Έλληνας Θεός Άδωνης (εγκόσμιος Διόνυσος).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τον Μυθολογικό άνθρωπο Άδωνη ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος, στην «Μυθολογική Βιβλιοθήκη, Τόμος Γ’, 3.47.1 - 3.50.13», λέγει πως ο Κινύρας, ο γιός του Αστύννοου και της Φερνάκης, κόρης του Μεγάσσαρου (βασιλιάς των Υριέων), με την Μεθάρμη, κόρη του βασιλιά των Κυπρίων Πιγμαλίωνα, απέκτησε τον Οξύπορο και τον Άδωνη και τις Ορσεδίκη, Λαογόρη και Βραισία. Ο Άδωνης, νέος ακόμα, λόγω του θυμού της Αρτέμιδος για αυτόν, πληγώθηκε στο κυνήγι από ένα αγριόχειρο, και πέθανε. Ο Ησίοδος τον ονομάζει γιο του Φοίνικα και της και της Αλφεσίβοια, ενώ ο Πανύασσις λέει ότι ήταν γιός του Θείοντα, του βασιλιά των Ασσυρίων, ο οποίος είχε κόρη τη Σμύρνα. Αυτή, εξαιτίας της οργής της Αφροδίτης – γιατί δεν την τιμούσε - , ερωτεύτηκε τον πατέρα της και με συνεργό της την παραμάνα της κοιμήθηκε με τον πατέρα της εν αγνοία του δώδεκα νύχτες. Μόλις αυτός το κατάλαβε, τράβηξε το ξίφος και την κυνήγησε η κοπέλα τότε, τη στιγμή που κόντευε να την πιάσει, προσευχήθηκε στους θεούς να γίνει άφαντη. Οι θεοί, επειδή τη λυπήθηκαν, τη μεταμόρφωσαν σε δέντρο, αυτό που ονομάζουν σμύρνα. Δέκα μήνες αργότερα το δέντρο άνοιξε και γεννήθηκε ο λεγόμενος Άδωνης, τον οποίο η Αφροδίτη, μικρό παιδί ακόμα, τον έκρυψε κρυφά από τους θεούς σε λάρνακα, εξαιτίας της ομορφιάς του, και την εμπιστεύτηκε στην Περσεφόνη. Εκείνη, μόλις, είδε το παιδί, αρνήθηκε να το δώσει πίσω. Το θέμα λοιπόν τέθηκε στην κρίση του Διός, ο οποίος διαίρεση το έτος στα τρία και διέταξε το ένα τρίτο του χρόνου να μένει ο Άδωνις μόνος του, ένα τρίτο κοντά στην Περσεφόνη, και ένα τρίτο κοντά στην Αφροδίτη. Ο Άδωνης όμως παραχώρησε σε αυτήν το δικό του ένα τρίτο. Αργότερα πέθανε στο κυνήγι, χτυπημένος από αγριόχοιρο.
Metamorphoseon synagoge 34.1.1 ` to Metamorphoseon synagoge 34.5.6 Θείαντος τοῦ Βήλου καὶ Ὠρειθυίας μιᾶς τῶν νυμφῶν ἐγένετο θυγάτηρ ἐν τῷ ὄρει τῷ Λιβάνῳ Σμύρνα. ταύτην διὰ κάλλος πλεῖστοι καὶ ἐκ πόλεων πλείστων ἐμνήστευον, ἡ δὲ πολλὰ ἐμηχανᾶτο πρὸς ἀπάτην τῶν γονέων καὶ ἀνάθεσιν τοῦ χρόνου• δεινὸς γὰρ αὐτὴν ἔρως ἐξέμηνεν ἐπὶ τῷ πατρί. καὶ κατὰ μὲν ἀρχὰς δι᾽ αἰδῶ κατέκρυπτε τὴν νόσον• ἐπεὶ δὲ τὸ πάθος αὐτὴν προῆγεν, ἐξεῖπε τὸν λόγον πρὸς Ἱππολύτην τὴν τροφόν• ἡ δὲ παραδώσειν αὐτῇ ἄκος τοῦ παραλόγου πάθους ὑποσχομένη λόγον πρὸς τὸν Θείαντα προσέφερεν, ὅτι αὐτῷ κόρη μακαρίων ἀνθρώπων ποθεῖ παραγενέσθαι κρυφαῖος εἰς τὴν κοίτην.ὁ δὲ Θείας—οὐ γὰρ ἐγίνωσκεν οἷα ἐπ᾽ αὐτῷ ἐμηχανᾶτο—κατῄνεσε τὸν λόγον. καὶ ὁ μὲν ἐν τῷ οἴκῳ σκοταῖος ἐπὶ τῆς στρωμνῆς ἐξεδέχετο τὴν κόρην, ἡ δὲ τροφὸς κατακρύψασα τῇ ἐσθῆτι τὴν Σμύρναν παρήγαγεν. καὶ πλείονα χρόνον ἐλελήθει πρασσόμενος ἄχαρι καὶ ἄθεσμον ἔργον. καὶ ὡς ἐκύησε μὲν ἡ Σμύρνα, Θείαντα δὲ πόθος ἔλαβεν ἐκμαθεῖν ἥτις ἦν ἡ κύουσα, καὶ ὁ μὲν κατέκρυψε πῦρ εἰς τὸν οἶκον, Σμύρνα δ᾽ ὡς ἐξίκετο πρὸς αὐτόν, ἐπάϊστος ἐγένετο προενεχθέντος ἐξαπίνης τοῦ πυρὸς καὶ τὸ βρέφος μὲν ἐξέβαλεν ἐκ τῆς γαστρός, αὐτὴ δ᾽ ἀνασχοῦσα τὰς χεῖρας ηὔξατο μήτε παρὰ ζῶσι μήτ᾽ ἐν νεκροῖς φανῆναι. καὶ αὐτὴν ὁ Ζεὺς μεταβαλὼν ἐποίησε δένδρον καὶ ἐκάλεσεν ὁμόνυμον αὐτῇ σμύρναν. τοῦτο λέγεται κατ᾽ ἔτος ἕκαστον δακρύειν τὸν ἀπὸ τοῦ ξύλου καρπόν. καὶ Θείας μὲν ὁ πατὴρ τῆς Σμύρνης διὰ ἔργον ἀθέμιστον ἑαυτὸν ἀνεῖλε, τὸ δὲ βρέφος Διὸς βουλῇ τρεφόμενον ὠνόμασαν Ἄδωνιν καὶ αὐτὸν Ἀφροδίτη πλεῖστον ἠγάπησε διὰ τὸ κάλλος.
Επίσης : Scholia mythologica 4.43.8 ` to Scholia mythologica 4.43.11 = διὰ τὸν Ἄδωνιν. λέγεται δὲ σεβασθῆναι τὸν Ἄδωνιν ὁ Ἰουλιανός. οὗτος δὲ ὁ Ἄδωνις ἠράσθη ὑπὸ τῆς Ἀφροδίτης, ἄνθρωπος ὤν. ἐφονεύθη δὲ ὑπὸ τοῦ Ἄρεως διὰ τὸ ἀντερασθῆναι τὸν Ἄρεα τῆς Ἀφροδίτης.
Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει αναφορά που να μιλάει για ανάσταση! Ούτε και οι Οβίδιος (στις «Μεταμορφώσεις») ούτε και ο Θεόκριτος (στο 15ο ειδύλλιο του με τίτλο «Συρακουσίαι» ή «Αδωνιασταί»), αναφέρονται σε κάποια... ανάσταση του άνθρωπου Άδωνη.
Προς τιμήν, λοιπόν, αυτού του Άδωνη γινόταν τα Αδώνια, προς τιμής του ανθρώπου Άδωνη και όχι προς τιμής του θεού Άδωνη. Μάλιστα στα αθηναϊκά Αδώνια, όπως λέγει ο Πλούταρχος στο «Βίοι Παράλληλοι, Νικίας, κεφ. 13.7», οι γυναίκες θρηνούσαν μπροστά σε δύο νεκροκρέβατα που ήταν τοποθετημένα στις εισόδους των σπιτιών. Πάνω στα νεκροκρέβατα έβαζαν ξύλινα ομοιώματα του Άδωνη και της Αφροδίτης. Γύρω από τα ειδώλια τοποθετούσαν τους "κήπους του Άδωνη" (Ἀδώνιδος κῆποι) : = ἐν τοῖς Ἀδωνίοις εἴδωλα ἐξάγουσιν καὶ κήπους ἐπ᾽ ὀστράκων καὶ παντοδαπὴν ὀπώραν, οἷον ἐκ μαράθρων καὶ θριδάκων παρασκευάζουσιν αὐτῷ τοὺς κήπους• καὶ γὰρ ἐν θριδακίναις αὐτὸν κατακλινθῆναι ὑπὸ Ἀφροδίτης φασίν. (Βλ. Λεξικό Ησύχιου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κήποι του Αδώνιδος δηλ. ήσαν καλάθια ή δοχεία γεμάτα χώμα μέσα στα οποία έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνια, πολύτριχο και αλλά φυτά ταχέως αυξανόμενα, καθώς και σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα είδη λουλουδιών που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, κατά κύριο λόγο η αποκλειστικά, οι γυναίκες.
Κοντά στα νεκροκρέβατα τοποθετούσαν κούκλες που παρίσταναν έρωτες και πουλιά και δίπλα στο ομοίωμα του Άδωνη άφηναν πλακούντες και γλυκίσματα. Η γιορτή τέλειωνε με θυσίες αγριόχοιρων.
Πέραν αυτού θα πρέπει να ξέρουμε όμως ότι ΔΕΝ υφίσταται στην Ελληνική κοσμοαντίληψη Θεός που να ενσαρκώνεται και να περπατά ανάμεσα στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να πεθαίνει και μάλιστα για χάρη τους!! Η ιδέα αυτή, όπως επίσης η ιδέα του προσωπικού θεού και η έννοια της ιστορικής αποκάλυψης του θεού, είναι καθαρά χριστιανική εφεύρεση!!
Ο δε Θεός Άδωνης των Ελλήνων δεν έχει καμία σχέση με τον όρο «ανάσταση», ιδικά με τον εννοιολογικό περιεχόμενο που δίνει η χριστιανική θρησκεία στην λέξη. Δεν υπάρχει καμία ανάσταση νεκρών ανθρώπινων όντων στην κοσμοαντίληψη των Ελλήνων – στην γλώσσα των Ελλήνων η λέξη ανάσταση σημαίνει (ανα/ξανά)σηκώνομαι – πχ στον Όμηρο απαντάτε πάμπολλες φορές η λέξη! Στους έλληνες υπάρχει μόνο αναγέννηση, ή ορθά επισκευαστή αθανασία, της Φύσης – αΐδια είναι μόνο η ψυχή (Καθολική, Κοσμική, θεϊκή, άχραντη ή επιμέρους/ανθρώπινη). Αυτό εν ολίγοις που απεικονιζόταν από τους Έλληνες με την γιορτή, και όχι τελετή, προς τιμήν του Αδώνιδος ήταν η αναγέννηση ή παλιγγενεσία της υποσελήνιας περιοχής που συμβολίζεται από τους Έλληνες με τον Κάδμο και την 7-πυλη πόλη του, η δε αναγέννηση με τους κατά ενιαυτούς συμβαίνοντες «γάμους» του Κάδμου και της Αρμονίας και ότι αυτοί επιφέρουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί παραδείγματι ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, βιβλίο Β’ [συν.], 2.8.15 - 2.8.23», μας λέγει ότι τα τρία είδη πολιτειών ανάγονται στις τρείς μορφές δημιουργίας, σε αυτές του Δία, του Διονύσου και του Άδωνη [εἰς τὴν Δίιον, εἰς τὴν Διονυσιακήν, εἰς τὴν Ἀδωνιακήν] (διότι κάθε πολιτικός τείνει στο να αποτελεί απεικόνιση ενός δημιουργού : εκείνος που κάνει τα πάντα κοινά είναι απεικόνιση του δημιουργού των όλων. Εκείνος που μοιράζει και διαχωρίζει αυτού που διακρίνει τα μέρη από το όλον. Εκείνος, τέλος, που επανορθώνει όσα αλλοιώνονται αυτού που αποκαθιστά όσα υπόκεινται σε γένεση και φθορά).
Αυτός που επανορθώνει όσα αλλοιώνονται αυτού που αποκαθιστά όσα υπόκεινται σε γένεση και φθορά είναι ο Άδωνης, ενώ αυτός που αποκαθιστά όσα υπόκεινται σε γένεση και φθορά είναι η μονάδα της μερικής (2ης ) δημιουργίας, η μονάδα/βασιλέας των εγκόσμιων πλατωνικών “νέων θεών”, ο Φιλοσοφικά ονομαζόμενος Εγκόσμιος Νους ή Θεολογικο-μυθολογικά αναφερόμενος Διόνυσος!
Ο τελευταίος δηλ., στην αναφορά του Πρόκλου είναι ο Άδωνις ή εγκόσμιος Διόνυσος, για τον οποίο ο Πρόκλος, στο «Εις τον Κρατύλον Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι, 180.1 - 180.6» μας λέγει πως ο Πλάτων τον εγκόσμιο Διόνυσο τον συμπαράταξε με την εγκόσμια Αφροδίτη επειδή ερωτεύτηκε και έπλασε ως απεικόνησή του τον πολύ-τιμημένο ανάμεσα στους Κίλικες και τους Κυπρίους Άδωνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη δημιουργία, λοιπόν, είναι η δημιουργία των όλων και Δημιουργός είναι ο Δίας – εξ ου και ο Πρόκλος, στο έργο του «Εις τον Κρατύλο του Πλάτωνος Εκλογαί χρήσιμοι, 182», μας λέγει πως ο Ορφέας τοποθέτησε πριν από ολόκληρη τη διαιρεμένη δημιουργία έναν δημιουργό ο οποίος αντιστοιχεί στον ένα πατέρα που γεννά την καθολική δημιουργία, παράγει από αυτόν ολόκληρο το εγκόσμιο νοητικό πλήθος και τον αριθμό των ψυχών και τις σωματικές συστάσεις, καθώς αυτός γεννά όλα τούτα με ενωμένο τρόπο, ενώ οι θεοί γύρω από αυτόν διαιρούν και διαχωρίζουν τα δημιουργήματα του.
Η δεύτερη δε δημιουργία είναι η δημιουργία των μερών και Δημιουργός είναι ο Διόνυσος. Εποπτεύει την υγρή και θερμή γέννηση της οποίας σύμβολο είναι ο οίνος, ως θερμός και υγρός, για αυτό και σύμβολο του Διονύσου είναι ο οίνος. Εξ ου και ο Πρόκλος, στο «Εις πρώτον Ευκλείδου Στοιχείων, 167.6 – 167.11», λέγει πως «καὶ ὁ μὲν Ἅιδης τὴν χθονίαν ὅλην συνέχει ζωήν, ὁ δὲ Διόνυσος τὴν ὑργὰν καὶ θερμὴν ἐπιτροπεύει γένεσιν, ἧς καὶ ὁ οἶνος σύμβολον ὑγρὸς ὢν καὶ θερμός».
Η τρίτη δημιουργία είναι η δημιουργία της υποσελήνιου περιοχής και Δημιουργός είναι ο Άδωνις ή εγκόσμιος Διόνυσος. Στην βαθμίδα δε του θεού Άδωνη ανήκουν, αυτός δηλ. είναι η μονάδα τους, οι της γενέσεως επόπτες & προστάτες θεοί ανάμεσα στους οποίους, λέγει ο Πρόκλος στα «σχόλια εις τον Κρατύλο του Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι, 53. 9-35», είναι και η ομηρική Κίρκη η οποία υφαίνει «τὴν ἐν τῷ τετραστοίχῳ ζωὴν» και ταυτόχρονα με τις ωδές της «ἐναρμόνιον ποιοῦσα τὸν ὑπὸ σελήνην τόπον».
Πέραν αυτών ο Ερμείας, στα «Σχόλια στον Πλατωνικό Φαίδρο, 260.14 – 160.16» λέγει πως ο Πλάτων «οὓς καὶ καλεῖ, ἐπειδὴ τῶν ἐν γῇ φυομένων καὶ ἀποβιωσκομένων ὁ δεσπότης Ἄδωνις ἐφέστηκε, πᾶσα δὲ ἡ γένεσις καὶ φθορὰ ἡ περὶ ἡμᾶς κήποις ἔοικε».
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλ. αφενός πάσα η γύρω μας γένεσις και η φθορά αυτής ονομάζεται «κήποι» (του Άδωνη), αφετέρου κατά την διάρκεια της εν τη γενέσει ζωής μας, όταν δηλ είμαστε ένσαρκα όντα, τρεφόμαστε από την γύρω μας φύση και κυρίως από όσα φύονται/ γεννιούνται εντός τη γης.
Ως εκ τούτου είναι απόλυτα λογικό να «θεραπεύεται» (λατρεύεται) ο θεός των Ελλήνων Άδωνης σε όλες σχεδόν τις περιοχές και πόλεις την Ελλάδος.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπι παραδείδματι στα στενά του Βοσπόρου, στο σημείο που ονομάζεται Θερμώδοντας, παρά του ποταμού Δαρδάνου του Ελλησπόντου, ανάμεσα στην Άβυδο [Nara - Nagara point] και στο Δάρδανο, κοντά στον ποταμό Ρόδιο : εκεί που ονομάζεται Κυνός Σήμα: λόγω του ότι εκεί πνίγηκε η μεταμορφωμένη σε Κύνα Εκάβη : το σημείo που ο Λέανδρος συναντούσε την Ηρώ, αφού νύχτα κολυμπούσε από την Άβυδο [Nara - Nagara point] απέναντι στην Σηστό [Akbas Burnu Sestos)], τελούνταν γιορτή προς τιμήν του Αδώνιδος (Εγκόσμιος Διόνυσος) και της Κυθέρειας Αφροδίτης (Εγκόσμια Αφροδίτη)...
Επίσης θα πρέπει να ξέρουμε ότι το Εβραϊκό Πάσχα δεν έχει καμία σχέση με το Χριστιανικό, ορθόδοξο και καθολικό, Πάσχα. Το Πάσχα των Εβραίων είναι η εκδίωξη των αιχμάλωτων Εβραίων από την γη της Αιγύπτου από μέρους του τότε βασιλέα της Αιγύπτου Αμένωφι Δ’ – εκδίωξη που η Εβραίοι ονόμασαν… έξοδο (!!)
ΑπάντησηΔιαγραφήO όρος “Πάσχα” προέρχεται από το αραμαϊκό «πασά» και το εβραϊκό «πέσαχ» που σημαίνουν έξοδος. Πέραν αυτών η Εβραϊκή Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πασάχ πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία (Γ' Βασ. 18:21,26), είτε, μεταφορικά, "ξεφεύγω", "προσπερνώ", "απαλλάσσω". Το Πάσχα, είναι η προσπέραση του αγγέλου του Θεού πάνω από τα σπίτια των Ισραηλιτών (όχι απλά Ισραηλινών!), ενώ έπληττε με θάνατο τα πρωτότοκα αγόρια των σπιτιών των Αιγυπτίων. Εορταζόταν νύχτα, στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Αβίβ ή Νισάν μετά την Βαβυλωνιακή εξορία (τουτέστιν ημέρα Πανσελήνου!!) με προσφορά στο νεαρού ζώου, χρονιάρικου, για να ευλογηθεί από το Θεό των Εβραίων όλο το κοπάδι. Το προς θυσία ζώο ήταν αρνί ή κατσίκι, αρσενικό και αρτιμελές (Εξ. 12:3-6), και δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο του (Έξ. 12:46, Αρ. 9:12) ενώ το αίμα του ως ένδειξη προστασίας, το έβαζαν στην είσοδο κάθε σπιτιού (Εξ. 12:7,22). Οι μετέχοντες στο δείπνο ήταν ντυμένοι, έτοιμοι για ταξίδι (Έξ. 12:8-11).
Από την άλλη το Χριστιανικό Πάσχα, η κατά τους Ορθόδοξους η Λαμπρή, και ειδικότερα η κατά τους χριστιανούς Ανάσταση του Χριστού, γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου μη συμπεριλαμβανομένης, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ορθόδοξη εκκλησία και κατά το Γρηγοριανό στην Ρωμαιοκαθολική.
Αρχικά όμως, ως γνωστόν ιστορικά, οι χριστιανικές γιορτές της Λαμπρής και των Χριστουγέννων γιορτάζονταν η μία στην ημερολογιακή θέση της άλλης, έπειτα κατά την γνωστή τακτική του "καπελώματος" άλλαξαν ημερομηνία για να "καπελώσουν" την ρωμαϊκή λατρεία του Ανίκητου Ήλιου!
Έτσι επί της ουσίας όχι μόνον δεν υφίσταται Χριστιανικό Πάσχα, αλλά χριστιανική «Λαμπρή» που έχει υιοθετήσει ένα ιουδαϊκό εορταστικό δρώμενο μιας και έπρεπε να έχουν μια γιορτή και αφού υπήρχε στους Ιουδαίους κάποιο έτοιμο δρώμενο το καπέλωσε και αυτό η εκκλησία κατά την γνωστή της τακτική, αλλά διαφαίνεται επίσης ότι δεν υπάρχει καμία συσχέτιση της αρχαίας γιορτής προς τιμήν τόσο του ανθρώπου όσο και του θεού του Άδωνη των Ελλήνων με τα της χριστιανικής Λαμπρής. Η όποια σχέση είναι τεχνητή και επί της ουσίας ημερολογιακό τερτίπι του μελανοχίτωνος ιερατείου και τίποτα άλλο!
Επίσης το εορταστικό δρώμενο των Αδώνιων το "καπέλωσε" ο χριστιανισμός μιας και χρειάζονταν ένα ανάλογο και έφτιαξε τον χριστιανικό «Επιτάφιο», όμως ποσώς έχει σχέση το ένα με το άλλο ως προς το θεολογικό υπόβαθρο τους!!