ΟΙ ΠΟΛΥΘΕΟΙ - Κωστής Παλαμάς

ΟΙ ΠΟΛΥΘΕΟΙ

Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
(απόσπασμα απο τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου")

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες

να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου

το συντριμμένο ναό των Ελλήνων!

Του Νόμου τ’ άγαλμα σταίνεις κορώνα του,

στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες

τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Είδες τον κόσμο κι ατέλειωτο κι άναρχο

ψυχών και θεών, μαζί κύριων και υπάκουων,

σφιχτοδετά κρατημένη αρμονία·

και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα

παραμερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες προς την Αιτία·

και σε κρυψώνα ιερό, και σωπαίνοντας

έσπειρες, έξω απ’ το μάτι του βέβηλου,

κι έπλασες λιόκαλη εσύ σπαρτιάτισσα

τη θυγατέρα σου την Πολιτεία.

Στους χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα

ξαναζωντάνεψες 'Ολυμπους άγνωρους,

έθνη καινούργιων αθάνατων κι άστρων·

μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες

απαντηθήκαν· το λόγο ξανάνιωσες

των Ζωροάστρων.

Κι αφού το τέκνο μεγάλωσες, ένιωσες

τότε μονάχα την κούραση, κι έγειρες

ζωή κατόχρονη ισόθεης σκέψης,

κι αλαφροπήρε σε ο θάνατος κι έφυγες

το μυστικό, τρισμακάριε, τον ίακχο

με τους Ολύμπιους θεούς να χορέψεις.

Σοφός, κριτής και προφήτης μάς μοίρασες

από το γάλα που εσένα σε πότισε

της ουρανίας Αφροδίτης η ρώγα.

Του κόσμου αφήνεις το τέκνο, το θάμα σου·

μα ο μισερός κι ο στραβός κι ο ζηλόφτονος

λυσσομανάει και το ρίχνει στη φλόγα.

'Ομως ο αέρας τριγύρω στη φλόγα σου

πνοή σοφίας κι αλήθειας πνοή γίνεται,

κι από τη θράκα της φλόγας πετάχτη

στον ήλιο ολόισα ένας νους μεγαλόφτερος·

τ’ αποκαΐδια σου κρύβουμε γκόλφια μας,

και θησαυρός της φωτιάς σου είν’ η στάχτη!