«Η σκέψη μου συχνά φτερουγίζει στα παλιά και να που προβάλλουν πάντα ολοζώντανα —εικόνες όμορφες και πρόσωπα αγαπημένα, σκηνές και περιστατικά της καθημερινής ζωής, χαρές και λύπες, βιώματα λογής λογής και μαζί ολόκληρο το πανόραμα της μακρινής εκείνης πόλης του Ευξείνου Πόντου, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Σαν όνειρο. Άλλοτε ευτυχισμένο και χαρούμενο κι άλλοτε φοβερό —ένας σωστός βραχνάς».
Ο Δημήτρης Ψαθάς, στο ομολογουμένως σημαντικότατο βιβλίο του -όχι μόνο για το περιεχόμενό του αλλά και για τη χρονική περίοδο που εκδόθηκε, όταν το ζήτημα των Ελλήνων της Ανατολής ήταν στο περιθώριο- τονίζει σχετικώς με το ζήτημα αυτό στον πρόλογό του: «...ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται απ’ τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ίσως κι ένας απ’ τους λόγους που τόσο άσκημα πορεύτηκε η ‘φιλία’ με τους Τούρκους. Να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε...».
θεωρώ τό «Η ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ»είναι κόσμημα συγγραφικό, καί θά ήθελα νά σάς εύχαριστήσω ίδιαιτέρως γιά αύτή σας τήν πρωτοβουλία.Μέ λύπη βλέπω χαμηλή άναγνωσιμότητα καί θά πρέπει οί συνέλληνες νά έχουν έπίγνωση τού θέματος, ή νά παραμένουν άδιάφοροι ώς είθισται.Εύχαριστώ γιά τήν φιλοξενία.Λαέρτης Φαντασμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε Λαέρτη για τα καλά σου λόγια. Είναι πραγματικά ένα υπέροχο βιβλίο που όποιος το διαβάσει μόνο σοφότερος θα γίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή